Plakat Ferrari F40 to reprodukcja patentu samochodu Ferrari F40 autorstwa Leonardo Fioravanti. Patent nr USD306274S został opublikowany w 1990 roku przez Urząd Patentów i Znaków Towarowych Stanów Zjednoczonych.

Ferrari F40

Na początku lat 80. XX wieku, Ferrari szukał modelu, który mógłby konkurować ze słynnym Porsche 959. Dyrektor generalny Ferrari, Giovanni Razelli, zlecił stworzenie samochodu, który wyprzedziłby swojego rywala. “Najszybszym samochodem sportowym na drodze musi być Ferrari” – powiedział. Ferrari F40 został tak nazwany z okazji 40-lecia Ferrari jako producenta samochodów i było ostatnim, zaprezentowanym przez 89 letniego wówczas Enzo Ferrari w czerwcu 1987 roku. F40 Ferrari opracowano na bazie eksperymentalnego 288 GTO Evoluzione, wyścigowej wersji GTO. Został zbudowany w klasycznym stylu Ferrari, zbliżonym do samochodów wyścigowych Formuły 1. Jego wnętrze było do bólu proste i zawierało tylko niezbędne przyciski i instrumenty. Miało być przede wszystkim oszczędnie, lekko i funkcjonalnie – bez klimatyzacji, radia, skórzanych wykończeń, dywaników czy bagażnika z prawdziwego zdarzenia. Waga F40 to tylko 1155 kg, w tym kompozytowe drzwi z włókna węglowego ważące tylko 1,5 kilograma! Rozpędzała się do 100 km/h w około 4,5 sekundy. Od zera do 200 km/h w 11,6 sekund. Silnik o pojemności 2,9 l generował moc 478 KM przy 7000 obr./min. i 577 Nm przy 4000 obr./min. Oficjalnie, było to pierwsze auto do jazdy po drogach publicznych, możliwe do kupienia w salonie sprzedaży, które rozwijało prędkość 200 mil na godzinę, czyli 322 km/h. Posiadał napęd na tylne koła i manualną 5-stopniowa skrzynia biegów. Podczas trwającej 5 lat produkcji, od 1987 do 1992, bramy fabryki opuściło 1310 sztuk.

Wersje wyścigowe F40

Pierwszy samochód wyścigowy bazujący na F40 został opracowany przez współpracującą z Ferrari firmę Michelotto. W modelu F40 LM zastąpiono główne przednie chowane światła stałymi światłami z osłoną z tworzywa sztucznego oraz zastosowano uchylne okienka z plastiku, co znacząco obniżyło wagę pojazdu. Ulepszono silniki F120 A na model F120 B, który produkował 720 KM i pozwalał uzyskać prędkość maksymalną 367 km/h. Powstało 19 egzemplarzy F40 LM, ale tylko 3 samochody wzięły udział w wyścigach. W 1994 został przedstawiony pierwszy egzemplarz F40 GTE, który został zbudowany na potrzeby serii BPR GT. Zastosowano sekwencyjną skrzynię biegów z Ferrari 333 SP, ulepszono hamulce i wzmocnio całą konstrukcję auta. Powstały 3 wersje silnika o pojemności od 3,0 do 3,5 litrów. Silnik rozwijał moc 660 KM przy 8500 obr./min i dostosowaniu do regulaminu BPR GT oraz 900 KM bez ograniczeń wynikających z regulaminu serii. Prędkość maksymalna szacowano na 360 km/h, niecałe 40 km/h więcej niż 324 km/h w ulicznej wersji F40. F40 jest obok Porsche 959 i Lamborghini Diablo, jednym z najbardziej charakterystycznych supersamochodów przełomu lat 80-tych i 90-tych i przeszło do historii motoryzacji.